Kantoortijgers, de barricades op!

Kantoortijgers de barricades op

Het is een bekend fenomeen dat alles wat ‘oud’ is op een gegeven moment weer ‘in’ raakt. Denk maar eens aan de heupbroek met wijde pijpen of de flatcap die een comeback maken. Op kantoor is dit vaak minder het geval. Daar zie ik de fax, de uitklaptelefoon en de aktetas niet zo snel terugkeren. Er is echter nu de vraag of een ander relikwie uit het verleden weer ‘in’ moet raken: staken. 

Staken is weer hip

Het zal niemand zijn ontgaan dat de inflatie harder stijgt dan het gemiddeld aantal gesproken jargon woorden op een heidag. Dat is zorgelijk voor iedereen. Vakbonden pogen een vuist te maken en eisen via cao’s loonstijgingen die tot een jaar geleden ondenkbaar waren. Als pressiemiddel om deze loonstijgingen te bereiken, gebruiken ze stakingen.

Stakingen zijn in andere landen nooit uit de mode geraakt. Denk maar eens aan Frankrijk, waar sinds de val van Napoleon er iedere week wel in een sector, stad of beroepsgroep wordt gestaakt. Als er Olympische Spelen voor Staken waren, dan hadden de Fransen de gouden, zilveren en bronzen plak iedere vier jaar in hun bezit. Maar ook in Nederland doen we weer mee in deze tak van sport. Bij het openbaar vervoer, zowel landelijk als streekvervoer, PostNL, de vuilnismannen en -vrouwen, de docenten en zelfs de huisartsen wordt, of werd, er gestaakt. Hoewel de officiële cijfers van het CBS over 2022 er nog niet zijn, durf ik de stelling aan dat er meer gestaakt wordt. 

Moeten kantoortijgers staken?

De vraag die zich nu voordoet is of het kantoorpersoneel ook moet gaan staken. Immers, wij loonslaven worden ook door de astronomische stijgingen van leefkosten geraakt. Natuurlijk is de beroepsgroep kantoorpersoneel wel erg ruim en zou dit wel een bijzonder grote groep omhelzen, maar ga mee in mijn denkoefening.

Een staking van het kantoorpersoneel om een loonstijging af te dwingen, zou zo maar eens tot helemaal niets kunnen leiden. Want hoewel menig gelikt managementdashboard vuurrood zal kleuren, zal Nederland als samenleving geen traan laten als junior content marketeers, principal recruiters, propositie ontwikkelaars, projectleiders, business managers of consultants opeens hun werk voor onbepaalde tijd neerleggen. Dit voorbeeld wordt in het boek Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers perfect geïllustreerd: in Ierland staakten de bankiers en de samenleving paste zich aan om door te gaan. Terwijl tijdens een staking van de vuilnismannen en -vrouwen de Apocalyps zeer nabij was. 

Wat nou als de staking van het kantoorpersoneel wel effect heeft? Eerdergenoemde beroepsgroepen kunnen we wellicht missen. Sowieso is er een hoog aandeel bullshit-jobs en toont Elon Musk aan dat wanneer je de helft van al je personeel ontslaat, je bedrijf prima verder kan opereren. Maar als iedere kantoortijger er opeens mee stopt, wordt het een ander verhaal. Bij de overheid zijn veel kantoorbanen om subsidies en toeslagen toe te wijzen. Dat zou betekenen dat mensen dus geen geld meer krijgen door deze staking. Om nog maar te zwijgen over het feit dat de Uitvoeringsorganisatie Herstel Toeslagen (UHT) tot stilstand zou komen en vele ouders nog langer in de puinhoop van de toeslagenaffaire blijven zitten. En het gaat nog veel verder. Denk bijvoorbeeld aan de administratie van bakkers die niet op orde is waardoor deze bedrijven chaos tegemoet gaan. Of de inkoop bij supermarkten die niet gedaan wordt waardoor schappen leeg blijven. Maar ook ziektekosten die niet worden behandeld of vergoed, bouwprojecten die alle vorm van coördinatie missen en ga zo maar door. 

Mogen kantoortijgers staken?

Of een staking van kantoorpersoneel een pressiemiddel kan zijn, is dus de vraag. En dat is niet voldoende om te achterhalen of het staken weer hip wordt op kantoor. Wat die vraag wel kan beantwoorden is of we het zouden moeten willen. Waarop het antwoord nee is.

Aan de ene kant is er een duidelijk beeld dat Nederland administratief niet tot stilstand mag komen, omdat we alles tamelijk bureaucratisch met strakke (en nogal rigide) processen hebben ingeregeld. Het is dus zeer onwenselijk dat een staking van kantoorpersoneel plaatsvindt. Iedere kantoortijger zou ook een diepgeworteld verantwoordelijkheidsgevoel moeten hebben om dit niet te laten gebeuren voor the greater good. Aan de andere kant mogen wij kantoortijgers ons ook absoluut niet aanstellen. Natuurlijk raakt de inflatie ons ook hard, maar grosso modo liggen de lonen in het kantoorleven wat hoger, zijn de werkdagen wat dragelijker en zijn de arbeidsomstandigheden net wat beter geregeld.

Daarom mag het staken op kantoor geen terugkeer maken. Want staken met het schaamrood op de kaken terwijl je vanuit je warme kantoorpand verpleegkundigen ziet zwoegen, docenten ziet ploegen, politieagenten ziet zweten en vuilnismannen en -vrouwen letterlijk met jouw shit ziet zeulen, is toch wel een krom beeld. Het gele hesje mag dus keurig naast de fax worden opgeborgen en voorlopig geen comeback maken. Tenzij je naar Frankrijk emigreert.