Afdeling vermist

De corporate wereld voelt soms als een quasi-realiteit aan met al haar jargon, bijzondere rituelen en schimmige figuren. Een gevoel van ‘dat kan toch niet?’ kan je in deze situaties bekruipen. En dat gebeurde toen een toonaangevend bedrijf een volledige afdeling als vermist opgeeft.

Het had niet misstaan in een programma als opsporing verzocht of een film als Sherlock Holmes. In een zekere multinational was een groep mensen aan het werken aan een strategisch belangrijk project. Tot zo ver nog dertien in een dozijn. Totdat één van de harde werkers opmerkte dat een zeker systeem nodig was, systeem Y.

Naarstig werd gezocht naar het systeem en het werd gevonden. Uiteraard leven we in de 21e eeuw en werken alle teams agile en zijn ze ‘end-to-end’ verantwoordelijk. Dat wil zeggen: jij maakt de bende van begin tot eind, jij ruimt de bende op van begin tot eind. Niet meer naar anderen wijzen. Maar als je systeem Y nodig hebt dan is het budget natuurlijk op, de capaciteit beperkt en prioriteit ligt ongeveer naast de verloren stad van Atlantis. Het meest logische is dan ook om op een speurtocht door de organisatie te gaan wie systeem Y beheert. En daar op een ‘backlog’ terecht te komen.

In de tijden dat fysiek op kantoor komen nog niet passé was, was een fysieke speurtocht leuk. Alsof je uit je eigen stam door je opperhoofd eropuit werd gestuurd, om het opperhoofd van een andere stam ervan te overtuigen dat die stam echt werk voor je moest doen. Om vervolgens natuurlijk te zeiken dat je een afhankelijkheid hebt van die stam, maar daar zijn we nog niet. In de digitale wereld betekent de speurtocht: veel digitaal bellen, vaak de unmute knop inschakelen en ieder gesprek openen met wat voor gekke tijden het zijn.

Tijdens deze gesprekken werden veel aanwijzingen verzameld, maar nog niks concreets. Iedereen kende systeem Y en er waren zeker mensen in het bedrijf die het systeem onderhielden. Maar wie dat waren of waar ze zijn, dat is onduidelijk. Langzaam maar zeker bleek dat er meer gedocumenteerd was over de Tempeliers dan over de laatste strijders van systeem Y. Dagen werden weken en weken werden gefrustreerde onlinegesprekken.

Ieder zelf respecterende professional bij een corporate doet dan natuurlijk wat moet: escaleren. Hoger management zocht mee maar ook zij wezen op een bepaald punt allemaal naar elkaar. Het bleek dat eigenlijk niemand exact wist wie systeem Y onderhield, maar door een soort van magie draaide het systeem zelf nog steeds. In de cloud natuurlijk hè, wel een beetje met de tijd meegaan.

Na een kleine drie weken kwam de verkenner van de stam terug, keek hoger management elkaar in verwarring aan en bleef de afdeling die volgens alle omschrijvingen nog het dichtste in de buurt kwam van de afdeling die systeem Y zou onderhouden in alle toonaarden ontkennen. Het was een quasi-realiteit: de afdeling bestond in het collectieve geheugen, maar bleek niet in de echte mensen wereld te bestaan.

Uiteraard zijn er regels in dit soort gevallen. De regel is namelijk: jij hebt het gevonden, dus nu hoort het bij je ‘scope’. De stam die zijn verkenner erop uitstuurde om de afdeling van systeem Y te vinden, zorgde ervoor dat zijn stam met systeem Y opgezadeld raakte. Zonder extra budget, zonder extra capaciteit en zonder enige vorm van prioriteit.

Maar waarom initiatief langzaam uitsterft en silo-denken bij corporates overheerst is me een raadsel. Aan de quasi-realiteit in die bedrijven kan het in ieder geval niet liggen. Toch?