De wildgroei aan functietitels
Functietitels. Vrijwel iedereen in werkend Nederland draagt er een. Ook wij dragen, naast uiteraard onze voornaamste titel “Stuurgroeplid”, ons steentje bij. Een titel is ook iets om trots op te zijn. Hij staat bijvoorbeeld voor een behaalde promotie. Tegelijkertijd kunnen je collega’s ook in één oogopslag zien “waar jij van bent” en weten opdrachtgevers wie ze in huis halen als ze even rondneuzen op je LinkedIn-pagina, voorafgaand aan de eerste kennismaking. Maar er zijn helaas ook functietitels die totaal geen hout snijden. Die bedacht lijken te zijn met als enige doel de lezer verward achter te laten. Ze zetten je (zonder duidelijke reden) op een dwaalspoor, want de Director of First Impressions blijkt gewoon die vriendelijke receptioniste te zijn.
Nu vertelt mijn titel – Senior Projectleider – de lezer nog enigszins wat ik dan doe in het dagelijks leven. Ik leid projecten, letterlijk. De vraag is dan nog wel of ik de aanduiding “Senior” verdien. Nou, ik kan je vertellen: na de eerste fysieke Stuurgroep bijeenkomst merkte ik wel degelijk dat ik een paar jaar ouder geworden ben! Laten we mij dus het voordeel van de twijfel geven. Het wordt toch echt een ander verhaal als een interessante functietitel een doel op zich wordt. Ik heb het dan niet over het aantal jaren ervaring aandikken of spreken over projecten leiden terwijl je in de praktijk als zelfstandig werkt. Nee, ik doel dan op de Digital Overlords (webmaster), Beverage Dissemination Officers (barman) en Swiss Army Knives (de alleskunners zonder echte taakomschrijving en verantwoordelijkheden) van deze wereld.
Ergens begrijp ik het wel. Bedrijven doen er alles aan om sollicitanten naar hun vacatures te lokken. Zeker nu we al ruim een jaar vanuit huis werken en starters op de arbeidsmarkt zich veelal digitaal oriënteren op hun eerste “grotemensenbaan”, is vindbaarheid cruciaal. Maar wat nu als die functietitel slechts een lege huls is die de daadwerkelijke rol helemaal niet (volledig) beschrijft? Of ben ik de enige die niet weet wat een Brand Evangelist, Retail Jedi of Conversation Architect doen? Behalve alles verengelsen natuurlijk.
Als het enige doel van die titel is om de aandacht te trekken – zonder dat de sollicitant weet wat hij of zij precies gaat doen – dan moet de “Opperbaas Titelomschrijvingen” zich toch achter de oren gaan krabben. Want als ik naar mijzelf en mensen in mijn omgeving kijk, dan beoordeelt niemand een vacature op de precieze functietitel. In plaats daarvan kijk ik naar de verantwoordelijkheden en (toekomstige) kansen die de functie en het bedrijf met zich meebrengen. En – gezien het feit dat ik in De Stuurgroep zit – wil ik natuurlijk ook weten wat het schuift.
“Waar is dit begonnen?”, vraag je je dan af. Een “Google is your best friend”-onderzoek wijst uit dat ze in de tech- en start-upwereld zijn gestart met het bedenken van bizarre functietitels. Een duister samenspel tussen HR en Marketing & Communicatie heeft er vervolgens hoogstwaarschijnlijk voor gezorgd dat deze trend haar weg gevonden heeft naar de corporate wereld. Dan rest de vraag: hoe komen we hier vanaf?
Wij Nederlanders staan wereldwijd bekend om onze nuchterheid. We zijn botte lullo’s die zeggen waar het op staat. Waarom zijn de functietitels die dans dan ontsprongen? WETALENT komt letterlijk tot de conclusie dat het tegenwoordig normaal is om aan identieke werkzaamheden een steeds chiquere naam te geven. We beschrijven iets dus bewust interessanter, hipper en mooier als een soort schreeuw om aandacht. Hoe we hier vanaf komen is dus heel eenvoudig: cut the crap! Hetzelfde geldt overigens voor kantoorjargon, maar inmiddels heb jij je espresso waarschijnlijk al op. Daar hebben we het nog wel eens over.