Je kunt het toch niet goed doen #3
Nu veel mensen thuis werken, maar het werk voor deze mensen wel doorgaat, is er een oncomfortabele spagaat ontstaan. Aan de ene kant willen we namelijk mooie resultaten boeken voor het bedrijf waar we werken. Aan de andere kant willen we in deze uitzonderlijke tijd oog blijven hebben voor de mensen waar we mee werken. Uiteindelijk falen we op beide vlakken. Deze week in je kunt het toch niet goed doen: leidinggeven ten tijde van thuiswerken.
Ik verlaagde mijn stem en deelde mijn scherm. Op een strakke manier zette ik onze doelen uiteen voor de komende drie maanden. Ze waren meetbaar geformuleerd en tamelijk ambitieus. Het was duidelijk: het werd alle zeilen bijzetten om een mooi resultaat op te leveren. Ik had zin in de uitdaging en volgens mij straalde ik energie uit. Maar was dat niet wat onrealistisch? Vergeten we niet dat er ook nog vakanties aankomen? Of dat mensen er door de aanhoudende thuiswerksituatie ook wel doorheen zitten? Dit soort resultaatgericht gedrag komt het team niet ten goede.
Uiteraard neem ik feedback ter harte en probeer ik het direct anders. Gezamenlijk werden doelen opgesteld. Iedereen kon zijn zegje doen en ik focuste op het zogenaamde scopen. Dat is in essentie gewoon zaken kleiner maken, zodat we er zeker(der) van zijn dat het afkomt. Ook hamerde ik op het nemen van vrije dagen en wilde ik graag sessies houden om te checken hoe het met iedereen ging. Maar in die sfeer wordt het niet erg uitdagend. Dan is de corona-sleur van het alledaagse sociale leven opeens ook terug te vinden op werk. Geen urgentie, geen druk en weinig uitdaging. Nee, ook dit soort gedrag komt het team niet ten goede.
Wie weet was ik ook te veel van de extremen en moet ik juist dat gouden midden opzoeken. Gezamenlijk met het team stellen we doelen op. Maar ik daag iedereen daarbij uit door verder vooruit te kijken, juist iets meer op te pakken en er een soort wedstrijd van te maken. Uiteraard wel een wedstrijd waarin we samen winnen én verliezen. Daarbij wil ik dat iedereen rekening houdt met mogelijke vrije dagen en dat we met enige regelmaat ook rustig aan doen. Bijvoorbeeld door leuke momenten samen door te brengen onder het genot van een digitaal biertje. Helaas zijn de doelen te strak geworden en niet helemaal haalbaar. Ook weet ik op exact de verkeerde momenten mijn zachte kant te tonen en op uitgerekend de meest kwetsbare momenten mijn meedogenloze resultaatgerichtheid te laten zien. Als een soort monster van Frankenstein heb ik het slechtste uit beide werelden gecombineerd.
Natuurlijk is bovenstaande aangedikt en uit context getrokken. Maar het is ontzettend moeilijk om het voor iedereen goed te doen. Dat was het al, maar nu we thuiswerken en we elkaar niet meer zien, wordt dat uitvergroot. We kunnen elkaar niet even opzoeken en kunnen moeilijker sociaal kapitaal, zoals vriendschappen en andere oprechte relaties, met elkaar opbouwen. Dat maakt het allemaal nog vele malen lastiger.
Vergeet daarom niet dat je ook maar een mens bent. Dat je ook fouten kunt maken, maar dat je de beste intenties hebt voor al je thuiswerkende collega’s. Of, als je liever van een cynische toon houdt: vergeet dan vooral niet dat je het toch niet goed kunt doen.