Terrassen is als fietsen

We mogen weer het terras op. Of, zoals wij Nederlanders dat zeggen, we mogen weer ‘lekker terrassen’. Uiteraard gaat dit tegenwoordig gepaard met de nodige regels. Mede daardoor is het terrassen net even iets anders dan hoe dat pre-Corona ging. Dat drukt de vreugde nauwelijks. Want hoe onwennig het begin ook voelt, terrassen is als fietsen: dat verleer je niet. 

Ook De Stuurgroep zocht het terras op. Er was immers een beruchte kantoorjargonboetepot – check even de podcast hier – die leeggemaakt moest worden. Stap één is natuurlijk reserveren. Gelukkig leven we in het digitale tijdperk en hoefden we niet met een mens aan de telefoon te praten, maar konden we in een paar keer klikken een plekje op het terras bemachtigen. Nadat we onze gegevens achter lieten en zeer bewust niet vroegen naar de robuustheid van de IT-systemen en databases van horecabedrijven, begon de voorpret van het wachten.

Na een paar nachtjes slapen, brak de terrasdag aan. De weergoden waren ons goed gezind en Nederland werd met zon overgoten. Aangezien het een tijd geleden was dat we echt op een terras zaten en het Nederlandse weer nogal wispelturig is, hebben we allen eerst zevenentwintig verschillende outfits geprobeerd. Uiteindelijk resulteerde dit in twee T-shirts, één linnen hemd, drie lange broeken en drie zonnebrillen. 

Onderweg naar het terras merkten we al dat we ervoor moesten werken. Want de brandende zon, hoe lekker die ook was, zorgde ervoor dat de voltallige Stuurgroep tamelijk transpirerend aankwam bij het terras. Als echte Nederlanders wisten we te klagen over die zonnestralen waar we luttele minuten eerder nog zo dankbaar voor waren. Om het terras op te komen, sloten we netjes aan in de rij. Ondanks dat we een reservering hadden, dachten we dat dit gebruikelijk was. Het was een beetje onwennig. Gelukkig ving onze host ons binnen vijf minuten op en bracht hij ons naar de beste plek van het terras. 

Het was niet alleen voor ons even wennen. Ook het personeel moest wennen aan deze hordes mensen die maar wat graag plaatsnamen op het terras. Zo duurde het even voordat bestellingen werden opgenomen en voordat ze langs werden gebracht. Als echt vervelende Nederlanders maakten we net iets te luid grappen over het feit dat het water in de bron bij Spa volgens eeuwenoude traditie per ezel werd gehaald en het Paulaner bier per bestelling werd ingevlogen vanuit München – lekker ‘lean’. Gelukkig vond er een goed getimede wissel plaats in het personeel en werden we na een valse start op onze wenken bediend door een zeer capabele en aardige jongedame. 

Terwijl de eerste biertjes en bitterballen ten tonele verschenen en het niveau van de grappen ondanks het mooie weer al snel onder het vriespunt dook, bleek dat de beste terrasplek van heel Nederland een nadeel had: twee van de drie Stuurgroepleden zijn immers witter dan wit. En dus was er serieus verbrandingsgevaar. Gelukkig had één van de heren zonnebrandcrème meegenomen. En terwijl er flink geschaterlacht werd over het feit dat het een ‘bronzing’ crème was voor twee spierwitte knullen en één van deze knullen meer crème opsmeerde dan er stucwerk op het gemiddelde tussenmuurtje zit, kon het gezelschap veilig verder terrassen in de zon. Safety first!

Natuurlijk liepen we af en toe naar het toilet om halverwege om te keren omdat we ons mondkapje vergaten. En natuurlijk waren er links en recht best wel hele grote huishoudens van mensen die toch wel akelig dicht qua leeftijd bij elkaar in de buurt leken te zitten. Maar over het algemeen hield iedereen zich netjes aan de regels. Na een wat onwennige start pakte ook De Stuurgroep het terrassen weer op hoog niveau op. Want ja, terrassen is als fietsen: dat verleer je niet. 

Oh, en de boetepot? Die staat helaas diep in het rood.