Voetbal is simpel - de belangen niet
Het is april 2021. De ontknoping in de nationale competities nadert en de Europese competities bevatten alleen nog de beste vier teams van het seizoen. Over twee maanden is er een EK en vanaf komend seizoen hebben we een extra Europees toernooi. Bovendien lijkt het erop dat we binnenkort weer de binnenkant van een stadion mogen zien. Genoeg positieve ontwikkelingen voor de neutrale voetbalfan, toch? Twaalf clubs dachten daar anders over en besloten een zogeheten Super League te initiëren. Dat hebben ze geweten ook.
De Super League? Leg eens uit?
Even naar het begin en in een notendop. De Super League, wat is dat nou? Simpelweg is het een initiatief waarbij vijftien grote clubs zichzelf isoleren van de rest van de voetbalwereld en ieder jaar vijf andere teams toelaten om bij deze elite te mogen horen. Het idee is geopperd door twaalf van de vijftien vaste deelnemers. De verdere opzet van de competitie doet er niet toe. Wat er wel toe doet, is geld. Deze door God geselecteerde teams willen namelijk een competitie waarin ze zelf het sponsorgeld achterover kunnen drukken en ook de deals voor zichzelf kunnen creëren. De rijken worden dus nog rijker.
Wanbeleid
De Stuurgroep heeft al vaker geschreven over ‘beleid’ en ‘strategie’. Thema’s waar menig voetbalclub geen aandacht aan besteedt. ‘Waan van de dag’-besturing, topfuncties voor maximaal twee jaar door dezelfde personen ingevuld of aankopen van meer dan 50 miljoen zonder een return on investment. Kortom: de korte termijn regeert. Bovendien speelt deze wereld zich onder toeziend oog van de belangrijkste ‘aandeelhouders’ af: de fans. Fans die hun ziel, zaligheid en portemonnee er tegenaan gooien om wekelijks samen met 80.000 anderen naar een mooi potje voetbal te komen kijken. Bij deze fans komt de echte charme van het voetbal naar boven, de essentie: passie, liefde en toewijding.
Terug naar de Super League. De reden dat het geld van de Super League zo hard nodig is, is om zelf maar onder die bizarre schulden (honderden miljoenen) vandaan te komen en op stand te kunnen blijven bestaan. Zie het als een krampachtige poging om schulden in te lopen, zeker ook omdat de voetbalwereld geraakt werd en wordt door COVID-19. Het is symptoombestrijding. Een pleister op de financiële wonden van de vijftien grootste clubs van Europa en vijf geluksvogels die jaarlijks uitgenodigd worden door de elite.
Back to basics
Zeker in deze tijden merkt de gemiddelde voetbalsupporter waar de sport ook alweer om draait. Het spelletje, de sfeer, de passie, de derby’s, de gezelligheid met vrienden op het veld of juist kijkend naar een goede pot voetbal in de kroeg. We missen het. Tranen bij het nummer ‘Groen als Gras’ van Acda en De Munnik. Bij de topwedstrijden zie je ook veel commercieel spektakel, hoogstaand voetbal en je idolen Mbappe, Messi en Ronaldo. Maar, de meerderheid van het voetbal speelt zich af in stadions waar maximaal een paar duizend man in kan. Wedstrijden die soms niet om aan te zien zijn, maar waar je wel 22 man ziet strijden, de scheids nog een fout ziet maken zonder een VAR (breek me de bek niet open) en supporters het liefst zo kort op het veld zitten dat ze het gras kunnen ruiken. Een mes in de rug van de UEFA is dus een mes in de rug van al die clubs die de sport zo mooi maken. Die clubs die er in een bekertoernooi eens een Goliath uit kunnen knikkeren; de charme van het voetbal. Net zoals het een van de charmes van de sport is dat je één keer per jaar kunt hopen op die kraker tussen Real Madrid en Manchester City, of FC Barcelona tegen Juventus. Wedstrijden die de initiatiefnemers van de Super League je het liefst zoveel mogelijk willen bieden. Net als zoveel andere zaken: zodra je dat hebt, is ook daar het plezier en de charme snel vanaf.
Oorlogsverklaring
Je kunt je inmiddels vast voorstellen dat de Super League niet bij iedereen even lekker is gevallen. Kort na het naar buiten brengen van het nieuws over deze nieuwe competitie, werd er al gedreigd met het uitsluiten van clubs in het huidige seizoen (zowel nationaal als internationaal). Wil je immers in de toekomst niet meer meedoen, dan kan je ook net zo goed meteen je spullen pakken. Inmiddels hebben negen van de twaalf initiatiefnemers zich teruggetrokken en zich moeten melden bij de UEFA voor een overeenkomst. Vijftien miljoen euro per club aan boete, wat geïnvesteerd zal gaan worden in jeugdvoetbal, plus het afstaan van 5% van de inkomsten uit Europees voetbal van het seizoen 2020/2021. De UEFA laat dus niet met zich sollen en de clubs erkennen dat ook op deze manier. Huisarrest voor de zwarte schapen uit het gezin. Drie clubs houden daarentegen nog altijd vast aan de Super League plannen of een afgeleide ervan. De vraag is wie die strijd gaat winnen, de harde hand van de UEFA of doorbreken deze drie clubs de heilige muren van de UEFA?
Tweede helft
De eerste helft van dit spektakel was interessant - nadat de twaalf grootste clubs op voorsprong zijn gekomen, kwam de UEFA vlak voor rust met een vlijmscherpe counter op gelijke hoogte. We gaan nu de rust in. Wat staat ons te wachten in de tweede helft? Blijft de UEFA de baas? Of heeft de voorhoede van de twaalf clubs nog iets interessants in petto?
Laten we hopen dat ook dit circus zich snel weer achter gesloten deuren gaat afspelen. Het leidt af van de sport en wat we met elkaar willen zien: een fijn potje voetbal, het liefste weer in stadions. Kijk elkaar nou eens recht in het gezicht aan, erken de problemen (ook al zijn die problemen soms een miljard euro groot) en luister ook naar de belangen van de ander. Een constructieve houding, onderhandelen en een middenweg vinden. Lekker polderen. Doe dit in het belang van de sport en de fans. En schaf alsjeblieft allemaal een grote spiegel aan, want dat het zover heeft moeten komen is veroorzaakt door een combinatie van lust voor geld en macht van alle betrokken partijen. Een bal en 22 spelers, that’s it. Laat ons ervan genieten.