Een gesubsidieerde middelvinger
Onze zorgmedewerkers vechten voor ons, onze handhavers proberen de kalmte te bewaren en onze docenten doen wat ze kunnen om de toekomstige generaties te helpen. Ook in andere sectoren zet iedereen een tandje bij en proberen we gebroederlijk deze crisis het hoofd te bieden. Maar dat is niet genoeg. Daarom zet de overheid verschillende steunpakketten in om banen te redden en onze levens zo positief mogelijk te laten verlopen. Echt iedereen zet zich in om de maatschappij draaiende te houden. Bijna iedereen dan.
Uitgerekend de groep die miljarden uitgeeft (aan vage slogans en filmpjes met epische super slomo’s) om te benadrukken hoe maatschappelijk relevant ze zijn, doet niet mee. Die groep kiest liever voor het uitkeren van dividend en grandioze bonussen. De groep die zogenaamd zijn maatschappelijke rol wil tonen en zijn ‘purpose’ maar wat graag etaleert – al dan niet om meer producten te slijten – heeft ervoor gekozen om een grote middelvinger naar de rest op te steken. Natuurlijk heb ik het over multinationals.
Dit kwam aan het licht door een rondvraag van de NOS. Het bleek namelijk dat zogenaamde dochterondernemingen in Nederland loonsteun hadden gevraagd om banen te behouden. Tegelijkertijd betaalde de zogenaamde moederonderneming miljoenen aan aandeelhouders, gingen de bonussen voor topmanagement als warme broodjes over de toonbank en stegen de winsten harder dan het aantal zetels van menig rechtse politieke partij. De redenatie was dat loonsteun nodig was omdat het puur om de Nederlandse onderdelen van het bedrijf ging. Het moederschip zou daar dus los van staan en zou zeker niet (financieel) in kunnen springen. Ook niet met de miljoenen winst die gemaakt zijn. Om maar namen en rugnummers te noemen: het gaat in ieder geval om Atos, DAF en Adecco. Verder weten KLM en Tata Steel nog niet of ze zich scharen in het rijtje multinationals dat spuugt op de samenleving of dat ze toch nog enigszins als respectabel gezien willen worden.
De overheid kun je dit niet kwalijk nemen want, behalve dat die druk was met het daadwerkelijk overeind houden van de economie en het vechten tegen een virus, zat die klem. Deze bedrijven dreigden namelijk zonder loonsteun grote reorganisaties aan te kondigen of het werk simpelweg te verplaatsen. In deze roerige tijden kunnen we dat er niet bij hebben en dus bezweek onze overheid onder deze druk. Hierdoor werden de Nederlandse dochterondernemingen overeind gehouden, terwijl de big shots bij het moederbedrijf nog steeds water uit gouden kranen dronken en aandeelhouders hun geld met kruiwagens mochten ophalen.
Deze bedrijven steken een gesubsidieerde middelvinger naar de rest van de samenleving op. Want waar andere sectoren iedere euro omdraaien om het hoofd boven water te houden en de midden- en kleine ondernemers vechten voor hun leven, misdragen de grote jongens zich. Waar is dat moraal? Waar is die maatschappelijke betrokkenheid? Ik heb alvast een nieuw purpose voor deze bedrijven geschreven: “wij zijn er om onze krokodillentranen af te vegen met jouw belastinggeld.”