Essentieel beroep: kapper
Sinds anderhalf jaar weten wij Nederlanders dat er essentiële beroepen bestaan. Dit zijn de beroepen die ten tijde van crisis cruciaal zijn en dus voorrang moeten krijgen – bijvoorbeeld bij kinderopvang. Er zijn uitvoerige lijsten te vinden die beschrijven wat een essentieel beroep is. En hoewel wij bij De Stuurgroep zeer verbolgen zijn over het feit dat ‘stuurgroeplid’ niet in deze lijst staat, zullen we die onvrede via een protest op het Malieveld uiten, niet in dit artikel. Want dit artikel gaat over een ander beroep wat schittert in afwezigheid: de kapper.
Al sinds de oude Grieken en Romeinen bestaan er kappers. Al gingen ze toen door het leven als barbiers. Aan de ene kant werden ze gezien als onderdeel van de gezondheid. Want korter haar is blijkbaar toch net wat frisser, langer haar moet onderhouden worden en een (te) lange baard was onhandig in de toenmalige oorlogsvoering. Aan de andere kant was het mode. Zo wilden gegoede burgers maar wat graag naar de kapper. Later werden kappers een plek waar mensen samen kwamen voor sociale contacten en kreeg de kapper ook wat meer status als beroep.
Tegenwoordig durf ik zelfs te stellen dat de kapper macht heeft. Want mijn mooie coupe bepaalt toch wel hoe mensen mij letterlijk en figuurlijk zien. Je haardracht kan een vorm van status, een uitdrukking van jezelf en een zeer aanwezig visitekaartje zijn. De kapper heeft dus invloed op hoe je voor de dag komt en hoe comfortabel jij je voelt met je eigen verschijning. Natuurlijk hebben CEO’s en stuurgroepen veel macht in bedrijven, maar de kapper heeft invloed op de CEO, de premier en iedereen anders.
Recentelijk bezocht ik mijn favoriete kapster weer voor een frisse look. We praatten er lustig op los, maar wat ik vooral interessant vond waren haar verhalen over hoe het is om kapper te zijn. En vooral wat voor impact corona heeft gehad. Want, toen we massaal thuis moesten werken en zelfs in een lockdown gingen vanwege de coronapandemie, moesten ook onze machtige kappers de deuren sluiten. De gevolgen waren duidelijk. Lange haardracht werd voor sommigen noodzaak, aangezien de partner niet met de schaar of tondeuse werd vertrouwd. Ook werd er, vooral door mannen, voor het andere uiterste gekozen: volledig kaal of een gemillimeterde haarstijl. Dit was immers vrij praktisch en zo kon het allemaal langzaam weer terug groeien. De moedigen onder ons lieten zich knippen door partner of familie. Ook ik durfde dit aan en moest helaas met een kale plek op mijn hoofd door het leven. Het kleine beetje menselijke contact wat ik nog had via de camera wilde ik desondanks graag behouden. Om tegelijkertijd mijn geloofwaardigheid niet te verliezen mocht ik helaas mijn hoofd niet meer draaien en alleen nog maar recht in de camera kijken.
Het was dus allemaal wat onhandig zonder de kapper. Sterker nog, het blijkt zelfs dat de eerder beschreven corona-kapsels slecht zijn voor de mentale gezondheid. Dit laat zien dat kappers toch wel essentieel zijn. Maar ook voor de kappers was dit een desastreuze tijd. Met een lappendeken aan regelingen die soms net op tijd en soms net te laat kwamen, probeerden zij het hoofd boven water te houden. Veel personeel moesten ze helaas laten gaan. En deze werkloze kappers werden daardoor in de armen van de (tijdens lockdown illegale) thuisknip-beweging gedreven. Nu de kappers alweer maanden open zijn, merken ze dat het thuisknippen nog steeds veel gedaan wordt en zijn ze de klap van corona nog lang niet te boven.
Onze kappers. Onze punten van sociaal samenkomen – ja, ik praat graag met de kapper. Onze verzorgers van ons uiterlijk. Ze waren er altijd voor ons en zorgden voor onze fysieke vertoning en gevoel voor mode. Maar wat blijkt? Tijdens en na een crisis laten we ze in de steek. We stuntelen zelf wat of vragen een thuiskapper. Laten we daar mee stoppen. Nee, ze hoeven niet op de lijst met essentiële beroepen. Maar ze verdienen wel onze massale terugkeer. Want zeg nou zelf: een lekker uitstapje buiten de deur en een frisse coupe, dat wil toch iedereen?