Je kunt het toch niet goed doen #1

Als je Danny Koevermans in de 80ste minuut in de wedstrijd brengt en hij maakt de winnende, dan vertellen analisten je dat hij in de basisopstelling had moeten staan. Als je de spits vervolgens in de basis zet en hij scoort de gehele wedstrijd niet, vertellen diezelfde analisten je dat je hem ook alleen als pinchhitter moet gebruiken. In de terugkerende column “Je kunt het toch niet goed doen” proberen we een pauze te nemen van onze Nederlandse reflex van azijn zeiken over een onderwerp en onze waardering te formuleren. Met deze keer: de coronamaatregelen. 

Want, laten we eerlijk zijn, het maakt niet uit dat je geen arts bent. Of dat je een beroep hebt in een stabiele sector of juist je baan hebt verloren. Of dat je iedere week op het Malieveld staat. Iedereen heeft een mening over de coronamaatregelen. En deze meningen zijn lekker fluïde, want ze deinzen een beetje mee op de golven van ons gevoel. Het gevoel van wat kan, wat principieel zou moeten kunnen, wat principieel niet zou moeten kunnen en hoe statistieken volledig uit context gerukt kunnen worden voor je eigen, meest recente mening.   

Als Mark en Hugo ons uitleggen dat het met de cijfers erg slecht gaat en we daarom strengere maatregelen krijgen, valt heel Nederland over ze heen. Want wij Nederlanders kunnen het niet meer aan, we zijn coronamoe. Ook geven de cijfers een vertekend beeld en halen we voorbeelden van gelijksoortige situaties aan – waarbij we voor het gemak coronamutaties even buiten beschouwing laten – die niet leidden tot het implementeren van strengere maatregelen. Daarnaast zijn er natuurlijk geluiden dat de maatregelen lang niet streng genoeg zijn. Dat het beschamend is dat we zo halfbakken optreden. Onze conclusie is duidelijk: het beleid is niet adequaat en niet consequent.

Als Mark en Hugo ons uitleggen dat het goed gaat met de cijfers en we weer wat meer mogen door versoepelingen, valt heel Nederland ze aan. Want waarom gebeurt dit nu pas? Was daar niet al veel eerder aanleiding toe? Waarom zijn de versoepelingen zo summier? Sommige mensen zijn juist niet overtuigd: we moeten juist nu strengere maatregelen blijven vasthouden om het virus echt eronder te krijgen. Deze versoepelingen leiden tot nog meer ellende. Onze conclusie is duidelijk: het beleid is niet adequaat en niet consequent.

Zelfs als Mark en Hugo, in hun eigen woorden, risico’s nemen door versoepelingen door te voeren bij tegenvallende cijfers, weten we goed op ze af te geven. De ene helft van de mensen begrijpt er niets van. Want we moeten de zorg ontlasten en voor onze zwakste groepen zorgen door de strenge maatregelen in stand te houden. Bovendien laten de cijfers deze nood zien. De andere helft haalt diezelfde cijfers aan om aan te tonen dat deze versoepelingen lang niet ver genoeg gaan. Dat ons fundamentele recht van vrijheid nog steeds aangetast wordt en dat dit een soort van symboolpolitiek is. Onze conclusie is duidelijk: het beleid is niet adequaat en niet consequent.

Want ondanks dat Mark en Hugo volledige ministeries aan het werk hebben en bij talloze belanggroepen hoor en wederhoor plegen, weten wij het wel beter. En als ze iets doen wat ook maar enigszins in de buurt komt bij onze mening over de maatregelen van vorige week, veranderen we deze week onze mening. Want ze kunnen toch niets goed doen.

Mark, Hugo, en iedereen die meewerkt aan het zo menselijk en handhaafbaar mogelijk maken van de maatregelen: bedankt. Ik weet dat jullie het nooit goed kunnen doen. Maar laten we tussen het azijn pissen door toch heel even onze waardering voor jullie tomeloze inzet uitspreken. Dan kan ik volgende week weer een stukje schrijven waarin ik jullie beleid als niet adequaat en niet consequent bestempel. Ik blijf een Nederlander.