Tinder voor corporates
We zijn allemaal gewend geraakt aan het feit dat “business-to-consumer” bedrijven of bedrijven in de voedselindustrie ons (een beetje) misleiden met hun reclames. Nee, dan heb ik het niet over AliExpress- of Wish-achtige praktijken. Denk eerder aan dieet shakes die tóch niet de magische sleutel tot gewichtsverlies zijn. Je elektrische auto die je helaas toch echt minder ver brengt dan de fabrikant beloofde op de website. En het openklappen van het bakje met daarin je Big Mac kun je - niet alleen vanwege de voedingswaardes - op z’n minst een lichte teleurstelling noemen. Zoals ik al zei, we zijn eraan gewend geraakt. Als iets in een reclame of social media post te mooi lijkt om waar te zijn, dan is dat vaak ook zo. Maar wat gebeurt er als grote, dienstverlenende corporates ook inspelen op deze trend?
Social media kan een enorme invloed hebben op hoe “de wereld” kijkt naar je bedrijf. Tel daarbij op dat social mediakanalen uitermate geschikt zijn om je maatschappelijke betrokkenheid te benadrukken en je kunt niet anders dan concluderen dan dat social media een enorme, positieve boost kan geven aan het imago van een organisatie. Maar grote corporates lijken op hypocriete moraalridders als zij hun social media gaan inzetten voor hun zogenaamde “purpose”. Zo doen ze zichzelf net wat duurzamer voor dan dat ze werkelijk zijn. Ze meten breed uit dat een project het perfecte voorbeeld van ‘social return’ is, terwijl in werkelijkheid minder dan 1% van de totale omzet is gerealiseerd door mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Ook de content op social media net iets diverser over laten komen dan het personeelsbestand daadwerkelijk is, is in trek. Op campagnes staan natuurlijk per ongeluk de werknemers (of acteurs) die ‘goed zullen vallen in het maatschappelijke debat’.
Met Zero Discrimation Day en International Women’s Day nog in het achterhoofd, realiseer ik mij op het moment van schrijven dat ik me op glad ijs begeef. Feit is wel dat je een paar weken geleden geen sociaal medium kon openen zonder meerdere berichten van grote corporates tegen te komen die hun betrokkenheid in uitgebreide posts uiteenzetten. Maar stel nu dat die content (deels) misleidend was? Stel nu dat de content werd gebruikt om het bedrijf ‘te verkopen’, net zoals McDonald’s picture perfect reclames inzet om haar minder perfecte hamburgers aan de man te brengen. Stel nu dat de social media accounts van grote corporates meer en meer beginnen te neigen naar het Tinder-profiel van een gemiddelde Millennial: louter foto’s met perfecte belichting, genomen vanuit de perfecte hoek. Uiteraard zorgvuldig uitgezocht en alles waar je ‘minder trots op bent’ is tactisch verborgen op deze kiekjes.
De opgepoetste ‘Tinder-profielen’ van deze corporates hebben negatieve gevolgen. Zo komen nieuwe medewerkers, die zich helemaal konden vinden in de gedeelde content, er na de ‘eerste date’ achter er toch geen match blijkt te zijn. Tegelijkertijd maken de huidige werknemers cynische grappen over hoe het er echt aan toe gaat in het bedrijf. Langzamerhand begint het te lijk op een slechte Catfish-aflevering en daar zit niemand op te wachten. ‘Iemand die zichzelf is, oprecht en eerlijk’ - dat is wat we zoeken in een match, ook in het geval van Tinder voor corporates. Geef onze maatschappij - die online en offline al genoeg misleid wordt - het goede voorbeeld. Doe je niet beter voor dan je bent, keep it real. Tijd voor #NoFilter.