Je kunt het toch niet goed doen #5
Normaal schrijven wij artikelen over het bedrijfsleven en belangrijke maatschappelijke thema’s. Maar sinds COVID-19 maken Netflix, Disney+ en Videoland misschien een nog wel groter onderdeel uit van ons leven dan de politiek, ons werk of ons vergane sociale leven. Zodoende kunnen we het wat ons betreft schaamteloos hebben over de entertainmentbranche, en in dit geval specifiek: series. Inderdaad, wij praten iedere banaan gewoon recht.
We hebben op de achterkant van een bierviltje even wat berekeningen gedaan en concluderen dat gemiddeld Nederland ongeveer één keer per week een bepaalde serie afrondt. We beleven die series zo intens, dat we meeleven met de personages. We stappen in een rollercoaster van emoties die ons langs diepe dalen van onbegrip en verdriet brengt, maar net zo hard langs hoge pieken van vreugde en geluk. We beleven dit zo intens, dat we eigenlijk allemaal zelf het verhaal al vooruit afgespeeld in ons hoofd hebben zitten. Van het ‘happily ever after’ samenkomen van de twee hoofdpersonen tot de clue van een bepaalde crimeserie. En die verwachting moeten schrijvers van de serie nakomen. Je kunt 9 seizoenen en 23 afleveringen een fantastische serie hebben, maar is je einde, die laatste aflevering, die laatste scène, niet wat we ervan verwachten, dan levert dat een bittere nasmaak op.
Een ander voorbeeld, is het sentiment wat aan een serie vast hangt. Vaak nog jaren nadat de serie geëindigd is. Zo ook de serie Friends. Namen als David Schwimmer, Lisa Kudrow of Matt LeBlanc zijn niet wereldwijd even bekend, maar als je zegt Ross, Phoebe en Joey, dan weet iedereen over wie je praat. Vanaf 1994 was Friends 10 seizoenen lang wereldwijd succesvol. Sinds 2004 is er al de roep om een vervolg, een reünie of iets van een aanleiding om het verder te laten gaan. Want, je kunt het de wereld toch niet aan doen dat je na 236 afleveringen zomaar niet meer weet hoe het verder met ze gaat? Je kende ze inmiddels beter dan je buurman of buurvrouw. De laatste jaren werd het gerucht wat heviger en eind mei was het dan zover: ‘Friends: the Reunion’ zou uitkomen. Als er dan één paar schoenen is waar wij niet in hadden willen staan, is het van de producers van die reünie.
Gaat er een nieuw seizoen komen? Is het een eenmalige aflevering? Doet iedereen mee? Friends-afleveringen hebben in totaal meer dan 100 miljard keer streams en de uiteindelijke reünie werd in Nederland live door bijna 800.000 mensen bekeken. Dan kun je je enigszins voorstellen hoe zwaar de druk op de schouders van de producers is, waar begin je aan? Daar komt nog bij dat de huidige laatste aflevering al fantastisch was (bron, feitelijk: IMDb).
Ondanks dat is het de makers gelukt om, zonder al te veel uit te laten lekken, een reünie te organiseren en te produceren. Geen nieuwe aflevering, geen Ross, Phoebe of Joey, maar gewoon David, Lisa en Matt die met hun drie medesterren terugblikten op die 10 jaar samen. Herinneringen ophalen, oude bekenden weer opnieuw zien en vooral elkaar ook weer eens zien in dit gezelschap van zes. Het was misschien niet waar de gemiddelde fan op had gehoopt, maar de reputatie en de nagedachtenis van Friends is nog intact. Als fan hoop je jaren op zoiets, maar als het dichtbij komt, begin je ook wel te twijfelen of het wel nodig is. Wat nou als ze jouw droombeelden vernaggelen? In dit geval liep het met een sisser af: de nagedachtenis aan Friends is intact gebleven en we hebben nu alleen de cast als zichzelf weer eens terug mogen zien. Waarvoor dank.
Moraal van het verhaal: we willen altijd meer, maar dan wel zoals wij dat graag zien. Laat dat nou met miljoenen of miljarden meningen onmogelijk zijn. Beste makers, bescherm ons alsjeblieft tegen die wens en verlangens. Bescherm het verhaal tegen ons. Een prachtig einde moet je zo laten, een slecht einde moet je ook niet meer goed willen maken. En ook al bingen we alles in een dag weg en willen we meer, meer, meer: laat het verhaal in z’n waarde. Laat het voor wat het is. Je kunt iedere vorm van een comeback toch niet goed doen, laat staan beter doen. Neem één speltip van ons ten rade. Als wij als Stuurgroep namelijk ergens een hekel aan hebben, zijn het eindes (besluiten) die uiteindelijk toch geen eindes blijken te zijn.