Je kunt het toch niet goed doen #7

Op 26 juni gingen verregaande versoepelingen van het Nederlandse Corona-beleid in. De zogenaamde stap 4 van het openingsplan. Dat openingsplan is overigens de opvolger van de routekaart, de herziene routekaart en dan mis ik vast nog een of andere roadmap. Eén van de maatregelen uit die vierde stap betrof een voor De Stuurgroep zeer vertrouwde omgeving: nee, niet de kroeg of het terras, maar de kantoorjungle. Vanaf 28 juni is het adagium namelijk niet langer “werk thuis, tenzij het niet anders kan.” Dat advies vervalt en dus breekt er voor werknemers en werkgevers een nieuw tijdperk aan: het tijdperk van hybride werken. Het klinkt als een balanceer act en dat is het ook. Uit recent onderzoek van de FNV blijkt namelijk dat slechts 10% van de werknemers weer volledig op kantoor wilt werken zodra dat weer kan. Twee op de tien gooit het juist volledig over de andere boeg en werkt bij voorkeur alleen nog maar vanuit huis. De overige 70% kiest voor een tussenvorm. Kortom: grote kans dat we ook dit niet goed kunnen doen.

Als je als werknemer – net als ik – de deur hebt platgelopen sinds afgelopen maandag, dan krijg je vroeg of laat naar je hoofd geslingerd “ben jij hier nou alweer?” Een andere, veelgehoorde opmerking: jij was het thuis zeker ook he-le-maal zat? Of een van mijn persoonlijke favorieten: hebben jullie elkaar thuis de tent uit geslagen? Ik kan jullie vertellen dat mijn vriendin aardig kan boksen, dus die strijd ga ik bij voorkeur niet aan. Overigens hebben we het hier thuis nog prima naar onze zin en hebben we twee meer dan geschikte (gescheiden) werkplekken tot onze beschikking. Daar kan het dus niet aan liggen! Maar ik kan gewoon genieten van op pad zijn. Op kantoor onder de mensen zijn. De kantoorjungle is onderdeel van het levenselixer dat mij staande houdt. Daar krijg je wellicht hele heftige Tarzan-vibes van. En dat is volkomen terecht. Maar goed: 24/7 als Tarzan door de kantoorjungle razen is dus niet altijd de beste keuze. Terug naar de tekentafel.

Stel dat ik er dan voor zou kiezen om juist vooral vanuit huis te blijven werken. Ik bespaar een hoop reistijd (gemiddeld zo’n 2,5 uur per dag), word minder afgeleid en na bijna anderhalf jaar thuiswerken kunnen we ook wel stellen dat al mijn meetings (inclusief de VrijMiBo’s) prima digitaal plaats kunnen vinden. Klinkt als een goede deal die de werk-privé balans ook nog eens ten goede komt. Ik weet alleen zeker dat dezelfde collega die mij vroeg “ben jij hier nou alweer?” mij nu zal vragen “of ik mijn gezicht niet een keer op kantoor moet laten zien?” Onder de mensen zijn. Want hoewel de productie wel op gang is gebleven, moet ik mij toch realiseren dat de menselijke kant van samenwerking natuurlijk enorm geleden heeft onder de Corona-crisis en bijbehorende maatregelen. Waarom denk je dat ik die deur plat liep zodra het kon? Niet om in een hoekje geconcentreerd te werken aan een uitgebreide analyse, maar juist om me weer Tarzan in de jungle te voelen. Je raadt het al: zelfs Tarzan kan het nooit goed doen.

Maar ook voor werkgevers breekt er een nieuw tijdperk aan. Waar zij de afgelopen maanden hun stinkende best hebben gedaan om ARBO-(on)vriendelijke thuiswerkplekken te faciliteren, moeten zij nu de heropening van de kantoorjungle in goede banen zien te leiden. Enerzijds heb je de werkgevers die de meest uitgebreide protocollen al klaar hadden liggen toen Mark of Hugo het naderende einde van het primair thuiswerken aankondigde. Inschrijfsystemen, looproutes, vlekkenkaarten: you name it. Het heropeningsbeleid van sommige bedrijven ziet er nog complexer uit dan het koersverloop van een gemiddelde cryptomunt. Uiteraard krijgen zij van hun medewerkers naar hun hoofd geslingerd dat zij “door de bomen het bos niet meer zien.” Dat resulteert ofwel in het massaal negeren van de regels ofwel werknemers die er collectief voor kiezen maar gewoon lekker thuis te werken. Want thuis is alles beter en vooral lekker simpel.

Anderzijds heb je de werkgevers die de teugels lekker laten vieren en het volste vertrouwen hebben in de eigen verantwoordelijkheid van hun medewerkers. Wat ze daarmee eigenlijk proberen te zeggen is dat ze écht geen zin hebben om wéér ellenlange beleidsstukken te schrijven. “Jullie zoeken het maar uit. Let’s hope shit doesn’t hit the fan!” Alle gekheid op een stokje: het is natuurlijk heerlijk als je als werknemer je niet continue druk hoeft te maken om geldende regels. Dat je niet ’s ochtends voor vertrek hoeft te bedenken dat je nog geen plekje gereserveerd hebt en dat je dit volgens artikel 13b lid 3 toch écht 24 uur van tevoren had moeten regelen. Tegelijkertijd voorkom je met een gedegen beleid (en handhaving van bijbehorende regels) ook overbezetting. Of collega’s die enorm vroeg op kantoor komen en dan voor hun teamgenoten plekken bezet gaan houden door op elk(e) bureau(stoel) iets van zichzelf achter te laten. Hier een jas, daar een lunchtrommeltje. Het doet een beetje denken aan het handdoekje leggen bij het zwembad van een all inclusive resort in Turkije. Triest. Maar als één iemand ermee begint, volgt de rest vanzelf. Ook voor werkgevers geldt dus dat zij het op dit moment eigen niet goed kunnen doen.

Lang verhaal kort: het hybride werken is nieuw. Voor ons allemaal, zelfs voor Tarzan. Laten we vooral niet vergeten dat we iets meer dan een jaar geleden door vergelijkbare hoepels gesprongen zijn toen we ineens volledig digitaal moesten werken. Ook toen spatte het onderlinge onbegrip er meer dan eens vanaf. Ik betrapte mijzelf er ook wel eens op dat ik het onuitlegbaar vond dat een collega na zes maanden Teams’en nog steeds niet wist hoe hij zijn scherm moest delen. Laten we met z’n allen ons best doen om hier iets van te maken en het geklaag over en weer vooral te focussen op de blamage van het Nederlands Elftal. Probeer nu eens écht om die thuiswerkende collega te betrekken bij de face-to-face meetings die je hebt vanuit kantoor, want je hebt geen idee wat ieders beweegredenen zijn om wel of niet terug te keren naar de kantoorjungle. Wees een beetje lief voor elkaar, want de verwachting is dat dit tijdperk nog wel even aanhoudt en misschien wel here to stay is. 

In de achtste aflevering van ‘De Stuurgroep Podcast’ stonden we al uitgebreid stil bij hoe de Stuurgroepleden denken over de heropening van de kantoorjungle. Luister jij liever? Of ben je benieuwd of er in de nieuwste aflevering weer gortig over de schreef gegaan werd met kantoorjargon? Via deze link kom je direct bij de juiste aflevering terecht!