Lange leve de inzetverplichting
Wij leden van De Stuurgroep werken bij grote corporates. Daar gaat het allemaal om resultaat, vaak het resultaat voor de aandeelhouders. We hebben daarom ook een resultaatverplichting, want dat is wat ertoe doet. Gekscherend zegt iemand daarom soms ook wel ‘je hebt geen inzetverplichting hier, hè!’ Eigenlijk is dat gek. Eigenlijk zou een inzetverplichting, ook wel inspanningsverplichting genoemd, de norm moeten zijn.
Het heeft jaren geduurd voor ik het besefte, maar mijn moeder heeft de zaadjes voor dit idee gepland. Als ik thuiskwam met een hard bevochte zes voor wiskunde regende het complimenten. Als ik me op een slinkse manier door een Duits tentamen kletste en een acht mee naar huis nam, volgde er een donderpreek. Het resultaat van die tweede was beter, maar de inzet bij die eerste vele malen groter. En juist dat doet ertoe, zo vond mijn moeder.
Nu, vele jaren later, is het kwartje ook bij mij gevallen. Want je kunt geen resultaatverplichting hebben. Dat is gewoon niet mogelijk. We leven misschien in een maatschappij waar het individu erg belangrijk is, maar je kunt als individu niet overal rekening mee houden. Zo kun je Max Verstappen wel de verplichting geven iedere race te winnen. Maar als zijn auto ermee stopt, of er valt opeens een enorme plensbui terwijl hij net op zijn gladde bandjes buiten rijdt, dan heeft hij hier geen controle over terwijl het wél zijn resultaat beïnvloedt. Ook in meer voorkomende banen, zoals op kantoor, zijn er altijd onvoorziene gebeurtenissen of zaken die buiten je invloedssfeer liggen. Je kunt wel deadlines hebben op kantoor, maar als het budget wegvalt, teamgenoten ziek worden of je nét wat meer tijd nodig hebt voor de juiste kwaliteit, dan heb je niets aan je resultaatverplichting. Je gaat het dan simpelweg niet halen.
Zelfs als je alles goed doet, de juiste mensen om je heen hebt en alles onder controle lijkt te hebben, zijn er onvoorziene gebeurtenissen die invloed (kunnen) hebben op het resultaat. Denk aan Maarten van der Weijden die met de vaart van een raket naar de top op weg was toen hij in 2001 gediagnosticeerd werd met acute lymfatische leukemie. Daar had hij geen invloed op. Maar zijn inzet werd alleen maar groter. En behalve het overwinnen van die vreselijke ziekte na vier jaar, won hij Olympisch goud op de 10 km openwaterzwemmen. Allemaal met tomeloze inzet en niet met een resultaatverplichting.
Zoals iedereen langzaam wel kan zien, maak ik de assumptie dat wanneer je mensen hun uiterste best laat doen – een verplichting tot inzet – er vaak ook een mooi resultaat volgt. De scherpe lezer merkt dan meteen op dat inzet niet te meten is. Want al onze Key Performance Indicators (KPIs) zijn gebaseerd op het meten van resultaat. En dat is prima, want KPIs zijn je doelen. Alleen dan meetbaar gemaakt. Door tomeloze inzet halen teams deze doelen. Maar de teams hebben de inzetverplichting om voor die doelen (door het vuur) te gaan, niet de resultaatverplichting om de krachten der natuur te controleren en beïnvloeden zodat ze het resultaat sowieso halen.
Daarom pleit ik ervoor om mensen te motiveren om hun stinkende best te doen. En ze vervolgens te vertrouwen dat ze dit ook doen. Geen resultaatverplichting maar een inzetverplichting. Want als je de juiste mensen om je heen hebt en die mensen vertrouwt, dan zullen ze alles in hun macht doen om het best mogelijke te halen. Dan volgen de mooie resultaten vanzelf wel.
Met dit pleidooi heb ik mijn best gedaan om iedere lezer te overtuigen van mijn punt. De één zal meer overtuigd zijn dan de ander. Maar binnen de Stuurgroep krijg ik hier wel high fives voor. Ik heb m’n uiterste best gedaan, en iedere geïnspireerde lezer is er weer één. Het is mijn inzetverplichting om verandering teweeg te brengen en een mijn geloof voor dit grotere doel. Geen enkele resultaatverplichting die mij daar weg van kan houden.