Lang leve de saaie manager

Recentelijk verschenen er verschillende artikelen over de verpeste leiderschapsstijlen in de kantoorjungle. Ook De Stuurgroep schreef hier natuurlijk over. Dit geeft een duidelijk beeld bij wat we niet als leidinggevende willen. Maar wat willen we dan wel? Wij willen allemaal een saaie baas.

Het is overduidelijk dat niemand een schreeuwende, intimiderende of kleinerende manager, baas of leidinggevende wil. Het is dan ook overduidelijk wat we wel willen. Zo moet een manager empathisch zijn, maar ook resultaatgericht. Hij of zij moet de mensen in het team vooropstellen, maar ook de overige belanghebbende in de organisatie optimaal bedienen. Deze persoon moet een geweldige hersencapaciteit hebben en eigenlijk altijd beschikbaar zijn. Het liefste heeft de persoon in kwestie drie gouden medailles op de Olympische Spelen gehaald, zeven bestsellers geschreven, Rome in één dag gebouwd en is hij of zij in staat om op tien plekken tegelijk te zijn.

Het mag duidelijk zijn: de perfecte manager bestaat niet. Het is een fata morgana die we onszelf voorhouden. Iedere keer als je door de dorre woestijn van verschrikkelijk leiderschap loopt, houd jij jezelf de illusie van de perfecte manager voor. Alleen maar om met je mond vol zand te eindigen.

Wat wij kantoortijgers allemaal nodig hebben is een saaie manager. En nee, ik bedoel niet een Duitser zonder humor, al sluit ik dat ook niet uit. Ik bedoel een manager die zich kenmerkt door degelijkheid en stabiliteit. Echt saai. 

Een manager die niet ieder jaar een nieuwe baan wil voor zijn persoonlijke groei. Of continue bezig is om een stapje hoger op de carrièreladder te komen. En dus maar maximaal een jaar bij een team blijft plakken. Het is iemand die eigenlijk net zo zeer met zijn of haar team bezig is, als met zichzelf. En dus snapt dat je als manager primair voor je team dient te zorgen. En er bovendien voor zorgt dat zij jou vertrouwen. Iemand die snapt dat als jij goed voor je team zorgt, dit altijd wel opgepikt wordt en op termijn leidt tot een nieuwe kans voor jezelf.

Een manager die niet naar rocksterren zoekt of het team empowered. Maar een manager die eigenlijk niets heeft met die nieuwe, vage termen. Het is iemand die wel oog heeft voor nieuwe werkwijzen, maar die niet binnen een week zijn team door de strot forceert. Het is niet iemand die tijdens zijn of haar vakantie gaat skydiven of bergbeklimmen. En ook niet iemand met die zichzelf een goeroe op een specifiek gebied noemt of op de teenslippers naar kantoor komt. Het is een persoon die met beide benen op de grond staat en vooral bezig is met het team beter maken.

Een manager die niet de inspirerende praatjes heeft over de nieuwe stip op de horizon. Of collega’s wild kan enthousiasmeren om iets te gaan doen. Een manager die net zomin uit zijn of haar slof kan schieten. Een manager die je niet forceert om mee te gaan borrelen, maar je wel altijd de kans biedt. Eigenlijk is deze manager een baken van rust. Geen extreme hoogtepunten, geen extreme dieptepunten. Geen supermens, maar een mens van vlees en bloed. Iemand die juist niet foutloos is en die misschien zelfs een beetje op jou en mij lijkt. 

Wie weet heb jij een saaie manager en vind je het maar niks. Word je graag af en toe geïnspireerd door een weergaloos verhaal en wil je soms juist wél een emotionele uitspatting van je leidinggevende meemaken. Maar geloof mij: tel je zegeningen. Want ergens anders zit nu een kantoortijger verplicht een kombucha thee tijdens een standup te drinken. Ergens anders wordt iemand de digitale zaal uit geschreeuwd. En ergens anders heeft iemand zijn vierde manager in krap drie jaar tijd. 

Dat we allemaal een saaie manager mogen hebben.