MVP-cultuur
Cultuur is belangrijk in ieder bedrijf. Daar heeft een beetje corporate dan ook een quasi-gedegen beleid voor. En het liefste zelfs een paar mensen die zich fulltime bezighouden met het aanjagen van de gewenste cultuur. Maar de échte cultuur die grote bedrijven ademen is de MVP-cultuur. Wij doelen hier op de cultuur waar de Minimal Viable Powerpoint centraal staat.
Deze MVP-cultuur wordt aangewakkerd door twee conflicterende stromingen. Aan de ene kant zijn corporates namelijk extreem risico avers. Alles wat je wil doen behoeft een gedegen business case en meerdere goedkeuringen van verschillende commissies en stuurgroepen. Er zijn talloze processen om alle risico’s – voornamelijk voor de centen van de aandeelhouders – te minimaliseren.
Aan de andere kant is innovatie broodnodig – ook al gaat het geregeld mis. Afgezien van het feit dat alle buzztermen oververtegenwoordigd zijn in innovatieland en het een hoog hobbygehalte kan hebben, brengt het ook de toekomst van het bedrijf voort. Zonder innovatie, zo gaat de oude wijsheid, wordt je bedrijf langzaam naar de eeuwige jachtvelden verwezen. Maar innovatie vereist het nemen van risico.
Deze bijna onverenigbare werelden dienen samen te komen in een bedrijf. En dat doen deze werelden via de MVP-cultuur. Oorspronkelijk staat MVP voor Minimal Viable Product, en komt het uit de productontwikkeling. Het is het principe dat je iets kleins naar de markt brengt, een MVP, en dat continu verbetert op basis van klantfeedback. Echter, zien wij iets heel anders gebeuren: de Minimal Viable PowerPoint cultuur.
Deze MVP-cultuur brengt het nemen van risico’s en het verzachten, of zelfs vermijden, van deze risico’s samen. Want je hebt de innovatieve ideeën. Gepassioneerde professionals rennen door de toko om deze ideeën te finetunen, testen en vorm te geven. Om ervoor te zorgen dat een eerste, kleine, versie van het idee de markt in gezet kan worden, maken zij natuurlijk een PowerPoint-presentatie. Deze presentatie is de befaamde MVP, waarin aan de ene kant de potentie van het idee wordt uitgelegd. Terwijl aan de andere kant alle risico mitigerende maatregelen beschreven worden door een zeer kleine versie, met een zeer kleine potentiële impact, naar de markt te brengen.
Deze grandioze MVP leg je dan voor bij alle personen die input mogen leveren. Denk aan de marketing-, compliance-, operationeel risico-, IT-, en juridische afdelingen. De MVP wordt aangepast en mag dan langs alle commissies, innovation boards, stuurgroepen, regiegroepen, managementteams (MT’s) en management boards (MB’s) ter goedkeuring. De gepassioneerde professionals luisteren aandachtig, leggen hun idee uit, nemen zorgen weg en pareren kritiek. Dit alles om telkens maar weer een commissie hoger te geraken voor de échte superfinale, definitieve goedkeuring krijgen.
Na maanden van het bijschaven van de MVP en het alsmaar weer uitleggen van het idee voor al deze verschillende groepen, kunnen er twee dingen gebeuren. Of de MVP wordt alsmaar weer in twijfel getrokken en komt nooit in de markt. Het raakt dan in corporate limbo. Of de MVP, de powerpoint, is inmiddels zo’n gedrocht – wat helemaal te verwachten is omdat je twee miljoen risico mitigerende maatregelen in een mini idee propt – geworden dat wat er uiteindelijk naar de markt gaat geen kans van slagen meer heeft. Dan valt het resultaat tegen en wordt de stekker eruit getrokken.
Aan het einde van het ritje heeft de grote corporate het risico gemitigeerd, terwijl er ook een nobele poging tot innovatie is gedaan. De aandeelhouders zijn er zeer gelukkig mee en dus mag de MVP-cultuur absoluut blijven. De belangrijkste les? Nieuwe inzichten in de bestaande PowerPoint toevoegen zodat de volgende keer deze MVP nog beter over de bühne gebracht kan worden!