Perspectief
Perspectief
Heel Nederland schreeuwde moord en brand toen Max Verstappen van de baan ketste op het circuit van Silverstone. Regerend wereldkampioen Lewis Hamilton zou de fout hebben gemaakt en de straf die hij kreeg (een tijdstraf van 10 seconden) was natuurlijk veel te licht volgens ons Nederlanders. De Britten zagen ‘hun’ Lewis winnen in zijn thuisrace en vonden dat de fout van de crash bij Verstappen lag. Hij sneed immers te hard naar binnen. Als neutrale kijker (lees: als fan van Alonso die niet meedoet om prijzen) gooide ik graag bij vrienden olie op het vuur door te zeggen dat dit toch kan gebeuren bij F1-racen. Het hoort erbij. Deze drie kanten van hetzelfde verhaal brengen me bij een belangrijk punt: het perspectief van waar je naar iets kijkt.
Dit hoort niet alleen bij de motorsport. Denk aan mensen die de Britten het Europees Kampioenschap (EK) voetbal gunden tegenover de mensen die het ze absoluut niet gunden. Vaak werden dezelfde argumenten, zoals het spel en de fans, gebruikt om ieder punt te onderbouwen. Maar ook ver buiten de sport is perspectief van waar je naar iets kijkt van levensbelang. Zo is de een zijn vrijheidsstrijder de ander zijn terrorist. Een gewaagd voorbeeld zou de, inmiddels decennia-durende en zeer precaire, situatie van Palestina en Israël zijn. Het punt vertaalt zich dus naar alles in ons leven: het perspectief van waar je kijkt vormt je mening én je relatie met de ander.
En je perspectief wordt opgebouwd door tal van factoren zoals je leeftijd, cultuur en opleidingsniveau. Maar het komt ook vooral door met wie je omgaat en in welke omgeving dat is. Naast alle verschrikkelijke gevolgen van de Corona pandemie komt er ook nog eens bij dat we meer op onszelf zijn geworden, meer in onze eigen wereld zijn gekropen. Thuis werken, afstand houden, minder sociale contacten en over het algemeen meer bezig met onze eigen bubbel. Het woord bubbel wordt misschien recentelijk wel erg veel gebruikt, maar dat komt doordat de huidige situatie ons nog dieper in ons eigen wereldje heeft gestopt. En vanuit die wereld, vanuit dat perspectief, kijken we naar alles om ons heen. Daarbij vergeten we, ikzelf vooroplopend, dat anderen dus vanuit een totaal andere optiek kijken.
Dat brengt ons bij een setting die iets meer relateerbaar is qua werkomgeving vergeleken met de F1 bolide: de kantoorjungle. Dit is bij uitstek namelijk de plek waar je in je eentje weinig bereikt, maar je wel topprestaties, net zoals Max, moet leveren. Door het thuiswerken hebben we naast fysieke en emotionele afstand ook de afstand qua leefwereld genomen van onze collega’s. Zo wordt het alsmaar moeilijker iets vanuit hun perspectief te bekijken. En dat kan tot wrijving en soms zelfs vervelende situaties leiden. Het is allemaal ontzettend begrijpelijk dat het gebeurt. Maar laat dit stukje dan een soort spiegel zijn dat we toch beter ons best moeten doen. Een soort herinnering, zeker nu de premier weer gezegd heeft dat thuiswerken tóch de norm blijft.
Want als we allemaal een extra beentje bijzetten om ons te verplaatsen in de ander, dan werkt het lekkerder samen. Een ander perspectief aannemen brengt onszelf misschien zelfs nieuwe inzichten. Het zal het resultaat en daarmee natuurlijk de gestelde doelen ten goede komen. En bovendien zal het wonderen doen voor de werksfeer.
Mocht je dit allemaal wat te genuanceerd klinken en blijf jij liever die eigenwijze Hollander? Dat het perspectief wisselen toch maar wat geneuzel is en je prima op je eigen houtje resultaat kan behalen? In dat geval ben ik de facto van mening dat Verstappen de binnenbocht aansneed en hij zelf schuld is aan zijn crash. Kun je je daar lekker vanuit jouw wereldje aan ergeren.