Stagiair voor het leven
Bijna iedereen is wel eens stagiair geweest. Zeker in de kantoorjungle kom je ze te pas en te onpas tegen. Je komt niet binnen zonder werkervaring en dus moet je al je kennis - die je tot dat moment hebt opgedaan in de schoolbanken - eerst toepassen in de praktijk. Vervolgens kom je erachter dat je in de praktijk vaak pas echt leert hoe het er aan toegaat en je opgedane kennis vooral waardevolle inhoud is voor je rugzak. En die rugzak, die kan nooit zwaar of groot genoeg zijn.
Na mijn carrière in de schoolbanken besloot ik om op zoek te gaan naar een traineeship. Ik was immers nog niet uitgeleerd en ik wist gewoon onvoldoende wat ik nou precies wilde gaan doen qua type baan of rol. Dat - in de combinatie met de stempel ‘hoogopgeleid’ - zorgt ervoor dat je in ieder geval in aanmerking kunt komen voor een traineeship. Na één zomer pogingen wagen, maar sneuvelen in één van de vele rondes, besloot ik om een jaar te gaan werken om het de zomer erop opnieuw te gaan proberen. Ik koos er bewust voor om iets onbekends te gaan doen. Iets interessants, waar ik graag weer over wilde leren. Geen onbelangrijk detail: er moest natuurlijk ook gewoon geld verdiend worden om het studentenverblijf te kunnen blijven betalen. Ik ging werken in een ziekenhuis, aan de telefoon en in de administratie. Als er iets is, wat ik voor geen goud had willen missen, is het dat jaar. Als ergens de klant (patiënten in dit geval) van belang is, is het daar. Veel voldoening en een leerzaam jaar. Die zomer later was het dan uiteindelijk wel zover: ik mocht starten als trainee, in de financiële sector. De ideale plek voor iemand die vroeger zei dat hij ‘iets met cijfertjes’ wilde gaan doen als hij later groot zou zijn. Match made in heaven. Doel bereikt. We zijn er. Nee, natuurlijk niet, dan begint het pas.
Je krijgt de stempel ‘trainee’ op je voorhoofd. Waar de ene collega je beschouwt als bevoorrecht, ziet de ander je vooral als frisse wind. Een ding staat vast: een spuit 11 per definitie. Daarom besloten mijn collega’s mij met beide benen op de grond te houden. Trainee? Grapjas. Die stempel moet je verdienen - je bent gewoon stagiair. Nu kan je daardoor op je pikkie getrapt zijn, maar laten we eerlijk zijn: die cijfers op je diploma zijn geen donder meer waard. Nu moet je laten zien of je mee kan komen in de echte wereld. En dat je iets cum laude hebt gehaald of de wereld 34 keer rond bent geweest? Dat zijn leuke verhalen voor in de kroeg.
Waarschijnlijk vonden mijn collega’s het vooral gewoon leuk om met mij te sarren en een beetje te stangen - die vraag zal ik ze nog wel eens stellen. Nu we een paar jaar verder zijn, ben ik ze wel echt ontzettend dankbaar voor die houding en durf ik er ook wel een meer filosofische wending aan te geven. Ze hebben mij collectief met beide beentjes op de grond gehouden. Natuurlijk was ik bijdehand en eigenwijs, maar dat mag. Uit de hoogte? Wijsneus? Dat werd afgestraft. Gewoon koffie halen, net als ieder ander, maar jij net dat extra rondje. Je zat er namelijk om te leren. Zij ook een klein beetje van jou, maar jij vooral van hen. Kennis van inhoudelijke onderwerpen, kennis van hoe ze dingen aanpakken.
Doordat ik iedere dag weer van mijn roze wolk getrokken werd, bleef ik om me heen kijken. Ik bleef me verwonderen over en bezig houden met wat er allemaal om mij heen gebeurde - ik zoog het op en ik leerde. Dit kon overigens ook allemaal, omdat ik me ontzettend welkom voelde en als één van het team werd beschouwd. Laat dat per definitie een les zijn voor iedereen met een nieuw (jong of niet) teamlid. Heb ik nu direct optimaal resultaat geleverd? Nee. Tenminste, ik vond dat dat beter kon, zeker wanneer ik mijzelf afzette tegen andere trainees die het ene succes na het andere boekte. Het is je referentie waar je mee opgroeit in de kantoorjungle. Toen het na zes maanden tijd was om te "roteren" naar de volgende opdracht, eindigden we zoals we begonnen. Sarrend en geinend. Na zes maanden was ik dan eindelijk stagiair af en mocht ik de titel trainee met trots dragen, aldus mijn collega’s.
In eigenlijk alle nieuwe rollen die ik de afgelopen jaren heb mogen invullen, is me dit onbewust toch bijgebleven. Eigenlijk start je iedere nieuwe job gewoon als stagiair. Zeker in de eerste jaren van je werkende carrière, maar ik ben er heilig van overtuigd dat iemand met een bak aan ervaring óók binnenkomt om te leren - niet alleen maar om te leveren. Te leren van de dingen die je niet weet of bekende dingen die in een andere context toch net iets anders blijken te zijn. Lessen die je weer kunt meenemen naar een volgende job. Ik gun iedereen collega’s die jou op een leuke en respectvolle manier op je plek weten te wijzen, wanneer jij begint met een nieuwe baan. Als zij jou toch een beetje stagiair laten zijn, leer jij keer op keer weer. Tegelijkertijd steken zij - als ze daar tenminste voor open staan - ook weer iets van jou op. En dat is waar werken om draait toch? Plezier, leren en leveren. Laat mij in dat geval maar de eeuwige stagiair zijn - met een rugzak zoals je die had op dag één van de brugklas.