Toekomstige generaties doen er niet toe
De afbeelding is een verwijzing naar de Act Now campagne van de Verenigde Naties. Kijk hier wat jij kunt doen om klimaatneutraal te worden.
Nu de nieuwswaardigheid weer een beetje is weggeëbd, is het recentelijk gepubliceerde rapport van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) verbannen tot de boekenplank om een goede laag stof te gaan vangen. Buitelden media vorige weken nog over elkaar heen om verslag te doen van het rapport en boden geleerden maar wat graag hun interpretatie aan, zo is het nu muisstil. En het allerstilste, dat is het op het binnenhof. Want het gaat immers om toekomstige generaties. En die kunnen niet stemmen.
Misschien is het flauw om te zeggen dat het stil was in de politiek. Want de grote woorden vlogen als warme broodjes over de toonbank en ook de Staatssecretaris van Economische zaken en Klimaat had er een mooie tweet voor over – al ben ik nog zoekende naar de ‘stappen van de afgelopen jaren’ waar ze naar verwijst. Echter, wat dit vooral liet zien is dat zodra iets omtrent de klimaatcrisis- en aanstaande ramp in het nieuws is, politici er maar wat graag op springen. Maar zodra de nieuwswaardigheid ervan af is en het tijd is om structureel verbeteringen door te voeren, wordt het stil en blijft actie uit.
Opnieuw kun je stellen dat het flauw is om het stil te noemen. Want er worden om de haverklap nieuwe ambities uitgesproken. En wie weet horen die ambities wel bij de hogere doelstellingen binnen de EU. Maar als je de ambities structureel niet haalt, dan vind ik toch wel dat je het als stil - of misschien zelfs als kolossaal falen - mag bestempelen. Waar is dat kabinet wat het snelst geformeerde kabinet ooit had moeten worden? Want behalve de coronacrisis hebben we dus ook absoluut de klimaatcrisis aan te pakken. Maar, terwijl de ijskappen wegsmelten en de biodiversiteit sneller afneemt dan de liefde van de gemiddelde Feyenoord-fan voor Steven Berghuis, lagen politici met elkaar overhoop, werd er zelfs nog volop gelogen en besloot men toen voldaan op vakantie te gaan.
Tijdens deze vakantie namen politici dus wel de moeite om in de pen te klimmen op Twitter en sprak onze premier zelfs uit olympisch kampioen klimaat te willen worden. Weer een ambitie erbij, maar nog geen concrete plannen. Laat staan enige vorm van actie. Om nog iets in werking te zetten had een spoeddebat de hele Kamer terug kunnen laten komen van reces om deze urgente en immens belangrijke crisis toch minimaal te bespreken. Dat impliceerde een vorm van actie en dus bleef die uit.
Politiek Nederland lijkt in het beste geval de urgentie niet aan actie te koppelen en in het slechtste geval onze toekomstige generaties helemaal weg te wuiven ten faveure van huidige kiezers. Behalve met de vinger wijzen naar politici en zelf gaan stemmen, kunnen we zelf ook nog meer doen. We kunnen juist naar onszelf kijken naar wat we kunnen bijdragen. Ben je een gelukkige huiseigenaar? Denk dan aan het duurzamer maken van je woning. Ben je een echte carnivoor? Denk dan eens aan het worden van een (parttime) vegetariër. Heb je het bloedheet in de zomer? Koop dan vooral geen airconditioning maar gebruik die hitte ter compensatie van deze nepzomer. Dit zijn slechts enkele voorbeelden, want we kunnen al zo veel (kleinschalig) doen.
De kritische lezer zal terecht opmerken dat de grootste vervuilers eens wat moeten doen, omdat het anders een druppel op een gloeiende plaat is. De allerrijksten – dat zijn zowel individuen als landen – stoten immers het meeste uit. En hoewel onze maatschappij er nog helemaal niet klaar voor is, zet het pas écht zoden aan de dijk als we morgen onze fossiele brandstofwinning stoppen. Natuurlijk klopt dat. Maar, verandering begint bij jezelf. Als het roer om moet dan moet je zelf het voorbeeld geven, bijvoorbeeld door nog maar één keer per week vlees te eten. Prima als je niet overtuigd bent. Ik wil alleen mijn toekomstige (klein)dochter of (klein)zoon niet hoeven te vertellen dat zij een verrot leven krijgen, omdat papa zijn biefstukje te lekker vindt. Het is natuurlijk aan iedereen zelf om de balans op te maken, maar de tijd om de balans op te maken, is op.