Verliezen we weer van Duitsland?
We moeten het hebben over onze Oosterburen. En niet zozeer dat we geen groots fan van ze zijn op onze campings. Maar, over het feit dat er na zestien jaar Angela Merkel een nieuw tijdperk aan gaat breken in politiek Duitsland. Als grootste handelspartner van de Nederlandse economie, moeten we daar met interesse naar kijken. Behalve die interesse is het ook een soort race: hebben wij Nederlanders een kabinet voordat Duitsland er een heeft?
Nu Mutti Merkel haar handen in ruitpose aan de wilgen hangt, is de politieke race om het Duitse leiderschap spannender dan ooit. Merkel wordt binnen haar eigen partij, de christendemocratische samenwerking CSU/CDU, opgevolgd door Armin Laschet. En dat gaat niet van een leien dakje. Momenteel is hij nog deelstaatpremier van het door watersnood zwaar getroffen Noordrijn-Westfalen. Behalve dat hij hierdoor zijn campagne moest opschorten, kreeg hij ook kritiek op het feit dat concrete hulp maar langzaam op gang kwam. Ook werd hij lachend bij een van de rampplekken gefotografeerd. Mede hierdoor staat zijn partij op slechts 21% van de stemmen, waar dat in januari nog 36% was. Het water staat hem dus letterlijk en figuurlijk aan de lippen.
Ook de Groenen, een partij die lang in de lift zat, lijkt nu te bezwijken. In mei van dit jaar waren ze volgens de peilingen met 25% van de stemmen zelfs even de grootste partij van Duitsland. Helaas bleek in juli dat de leider van De Groenen, Annalena Baerbock, plagiaat pleegde in haar boek. Dat is niet per se nieuw in Duitsland, want ook onder Merkel’s bewind traden drie ministers af vanwege plagiaat tijdens hun promotieonderzoek. Maar nieuw of niet, groot of klein, het heeft Baerbock’s imago geschaad en het heeft De Groenen zelfs terug doen vallen naar een derde plek in de peilingen.
Verrassend genoeg zijn de sociaaldemocraten – die in de Nederlandse politiek maar telkens verder in de verdoemenis lijken te belanden en zelfs willen samenwerken met GroenLinks – als een feniks uit de eigen as herrezen. Waar Laschet en Baerbock nog van hun stuk vielen, is Olaf Scholz, huidig minister van financiën, mateloos populair. Zijn partij staat met 25% inmiddels eerste in de peilingen, net voor Laschet’s CDU/CSU. Wie weet kan het Frans Timmermans effect van de Europese verkiezingen doorgetrokken worden naar het Olaf Scholz effect van de Duitse verkiezingen. Eén ding is duidelijk: het komt niet door de baard.
Wat al deze cijfers laten zien is dat Duitsland een Nederland-light is geworden. Waren het in Duitsland jarenlang de gevestigde partijen van christendemocraten en sociaaldemocraten die met de scepter zwaaiden, zo lijken de Duitsers nu verspreid over vele (lees: zeven) partijen. In Nederland kennen we deze beweging al langer en extremer. Dit leidde ertoe dat een recordaantal partijen in de Tweede Kamer zit en het formeren alsmaar moeilijker lijkt te worden. Wie weet gaan de Duitsers ons nu laten zien dat zij beter zijn in polderen dan wij. Dan zou een kabinet met de Groenen, de christendemocraten en de sociaaldemocraten mogelijk zijn. Iets wat in Nederland momenteel ondenkbaar is terwijl wij het polderen nota bene hebben uitgevonden. Het helpt wel dat in Duitsland partijen elkaar op voorhand nog niet hebben uitgesloten en dat het huidige kabinet niet is gevallen.
Binnen De Stuurgroep hebben we al een weddenschap lopen over wat eerder is: een Duitse coalitie na de verkiezingen van 26 september of een Nederlandse coalitie. Onze Duitse buren zien hun geestelijk leidster wegvallen, kennen een voor Duitsland absurd hoog aantal partijen en ervaren de reïncarnatie van de sociaaldemocraten. Dit maak het de spannendste verkiezingen sinds de hereniging van Oost- en West-Duitsland. Mochten de Duitsers onze Nederlandse politici ondanks dit alles alsnog inhalen qua formeren, dan laten wij samen met Tjeenk Willink een traan.
Redactionele notitie: voor al onze cijfers omtrent de peilingen kijken wij naar politico.eu.