Welcome (back) to the jungle
Het voelt als de dag van gisteren dat ik schreef over relaxed op vakantie gaan. Ik kwam tot de conclusie dat je het eigenlijk toch niet goed kunt doen. Als je alles heel gedegen plant tot aan je laatste werkdag, krijg je te horen dat je niet flexibel genoeg bent. Maar neem je tot en met het laatste moment allemaal klusjes aan, dan zit je zelf met de gebakken peren en moet je op je laatste dag tot in de late uurtjes aan de slag om alles voor elkaar te krijgen. Of erger nog: je krijgt het niet af en dan ben je ook de pineut. Dat neemt niet weg dat eenieder het verdient om op z’n tijd te genieten van een welverdiende vakantie. Uiteraard is die welverdiende vakantie eindig en staat het moment van de terugkeer naar de kantoorjungle sneller voor de deur van je denkt. Ik ben nu net weer twee weken aan de slag, dus dat moment zit nog vers in mijn geheugen. Tijd voor een terugblik!
Als time management fanaat slaagde ik er natuurlijk in om met een lege to-dolijst op vakantie te gaan. Ook plande ik alle benodigde overleggen tot uiterlijk een halve week voor aanvang van mijn vakantie, zodat ik zeker wist dat ik alle belangrijke data vast kon leggen in de bronsystemen en de laptop met een gerust hart dicht kon klappen. Twee weken ultieme ontspanning – waarvan één in de Zwitserse alpen – volgden en er werd alleen over werk gesproken als we tijdens een bergwandeling iemand tegen het lijf liepen die toevallig leek op een collega. Heerlijk! Echt even “afschakelen.” Maar, zoals ik ook al zei in de veertiende aflevering van De Stuurgroep Podcast: aan al het moois komt een eind. Tijd om weer aan de bak te gaan.
Ik hoorde van een mede-Stuurgroeplid dat het voor hem goed gebruik is om op de dag vóór zijn eerste, officiële werkdag de laptop alvast even open te klappen. “Even checken wat de schade is”, zo noemde hij het. Hoewel ik mij daar absoluut niet tot liet verleiden, was ik voor mijn vakantie nog wel zover gekomen om vast de maandagochtend te blokken. Tijd om rustig op te starten. Onder het genot van een bakkie troost, gewapend met een heggenschaar en schep. Mijn agenda geblokt met één woord: MAILBOX.
Waar ik verwachtte een slagveld aan te treffen, was ik positief verrast door het beperkte aantal berichten. Weliswaar verspreid over drie verschillende mailboxen (één van mijn werkgever, één van een interne detachering en één van de klant), maar absoluut te overzien. Ik hield er gemengde gevoelens aan over. Enerzijds was ik trots op het feit dat mijn voorbereidend werk z’n vruchten af had geworpen. Ik wist blijkbaar te voorkomen dat ik – gedurende mijn afwezigheid – een soort gapend gat achterliet voor mijn klanten en collega’s. Anderzijds bedacht ik mij tegelijkertijd: blijkbaar heb ik niet een hele cruciale rol en had ik net zo goed nog wat langer weg kunnen blijven, want na twee weken is de pleuris niet eens uitgebroken. Ik kwam terecht in een soort vacuüm. Een light-variant van een existentiële crisis.
Later die week realiseerde ik mij dat het ook wel te maken kan hebben met het feit dat de helft van de mensen waar ik veel mee werk in dezelfde periode genoot (of nog steeds geniet) van een vakantie. Desalniettemin zet het je toch aan het denken. Je maakt elkaar helemaal gek voor aanvang van een (grote) vakantie. Af en toe doen we met elkaar alsof projecten na afloop van die vakanties niet meer verder gaan. Dat het per se nodig is dat deadlines gehaald worden en acties “afgetikt” worden voordat we met z’n allen aansluiten in de als maar lange wordende file op de Route du Soleil. Het is gekkenwerk, maar we zijn er allemaal een beetje schuldig aan. Ik ook, met mijn planning die vier weken voor aanvang van mijn vakantie al ingaat.
Nu ik weer een week of twee te vinden ben op mijn vertrouwde plek in de kantoorjungle, kan ik je overigens alleen maar op het hart drukken: geniet af en toe van de rust. Voor je het weet slingert Tarzan weer door de gangen en weet je halverwege de lunchpauze al niet meer welke meetings je die ochtend gehad hebt. Daarom heb ik mezelf voorgenomen om mijn lichte existentiële crisis, gecreëerd door deze oase van rust, aan te grijpen als een moment van bezinning. Ik geniet van de post-vakantie kalmte en ga voor mezelf op een rij zetten wat er in mijn werk nou écht belangrijk is. Maar wat niet urgent genoeg is, waardoor ik er niet aan toe kom. En zo is mijn terugkeer van vakantie een topstart voor het werk.